Ptaki te poruszają się bardzo szybko, zawsze przebywają w grupach oraz stadach. Przybierają wówczas kształty wirujących gwiazd. W momencie lotu wydają z siebie charakterystyczne dla ptaków dźwięki i szumy, w tym łopot skrzydeł, a rozmawiając, beztrosko ćwierkają i świergocą. Wędrowne ptaki są pięknie upierzone i pokryte niebiesko-złotymi paskami.

Skłonka poznała przywódcę ptaków, mądrą Dalejdalę. Od niej usłyszała o licznych, ciekawych rzeczach i faktach, zdumiewających przygodach, które stworzenia napotykają podczas lotu. Ptaki dokładnie wytłumaczyły jej, na czym polega życie w stadach i wyznały, że każda grupa ma swojego przedstawiciela, bez którego byłaby bezradna. Bez odpowiedniego przewodnika szybko zgubiłyby się i nigdzie już nie poleciały. Domem dla Wędrujących Ptaków jest każde miejsce, w którym przyjdzie im lądować. Sama Dalejdala twierdzi, że charakterystyczną dla nich cechą jest to, że pojęcie spokoju jest im obce.

Skłonka pragnęła na własnej skórze przekonać się, czy niesamowite, cudowne historie tych ptaków nie są aby jedynie bajkami i naprawdę istnieją pasiaste morze lub mówiący piasek. Dołączyła więc do przelatującego stada, któremu najpierw zaprezentowała swoje zdolności i dopiero później uzyskała zgodę na wspólną podróż. Wśród nowych przyjaciół spotkała Jalota, z którym połączyła ją bliska więź i którego wkrótce traktowała jak rodzinę. Ale nie tylko on stał się jej bliski. Do grona znajomych elfy dołączyli także Tylataj, Odlotta czy Ondalej.

Tęsknota za Przystanią Elfów i Matką Gołębicą okazała się być ogromna, Skłonka zdecydowała się więc na opuszczenie Wędrownych ptaków i powrót do domu. Pożegnała się z Jalotem, a on i rodzina ptaków udali się w dalszą wędrówkę.